Piękne zdjęcie :) Takie prawdziwe maluchowe "zagłębie" odkryłam niedaleko Poznania. Ale nim opowiem jak tam dotarłam muszę się podzielić kilkoma swoimi przygodami ;)
W pewien całkiem ładny dzień wracałam z pracy autem. Jechałam do domu i o dziwo szybko znalazłam miejsce parkingowe. Co nie jest łatwe, gdy mieszka się w centrum miasta, na ulicy, na której nie obowiązuje strefa. Miejsce niestety wymagało ode mnie zaparkowania tyłem. Nie jestem wprawnym kierowcą, więc nie wychodzi mi to dobrze. Chciałam zaparkować jak najbliżej płotu, aby ograniczyć do minimum ilość zajmowanego przeze mnie miejsca. Niestety "przedobrzyłam". Zamiast znaleźć się w odpowiednim miejscu zahaczyłam zderzakiem o płot. Po tym, nie mogłam się ruszyć ani w przód ani w tył. Utknęłam w miejscu. Wyszłam z auta i nawet jak Pudzian próbowałam przesunąć własnymi siłami malucha. Ani drgnął, co sprawiło, że ogromnie się zestresowałam. Zostawiłam go i szybko pobiegłam do domu wykonać telefon do Artura. Musiałam skorzystać z domowego, ponieważ mój zostawiłam u Artura. Mam auto z PRLu i byłam zmuszona użyć stacjonarnego, jak za dawnych czasów. Dobrze, że mam jeszcze taki telefon w domu, bo większość osób rezygnuje już z niego. Tylko moja mama czasami z niego korzysta i chciała mieć. Jeżeli bym nie miała, musiałabym chyba skorzystać z budki telefonicznej :P Prawdopodobnie wyglądałoby to jak w scenie z filmu " Nic śmiesznego" . Nawet u mnie padał deszcz tak jak tam ;) (Przypomnę, że główny bohater też jeździł maluchem :))
Moje zdenerwowanie osiągnęło apogeum, gdy Artur miał telefon poza zasięgiem i nie mogłam się do niego dodzwonić. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam też płakać. Trochę to głupie, ale miałam wrażenie że nie uwolnię tego auta. Poza tym często tak reaguje w takich sytuacjach. Na szczęście maluch stał w takim miejscu, że nie blokował ruchu. Chociaż ja miałam wrażenie, że stoi w bardzo nieodpowiednim miejscu. Po jakimś czasie udało mi się skontaktować z Arturem i przyjechał prosto z pracy do mnie. Wspólnymi siłami przesunęliśmy Lucjana. Uff...mogłam odetchnąć. I dobrze, że mam takiego faceta, co zawsze pomoże :)
Maluch obecnie stoi na cegłach. Odkręciliśmy stare koła i po zdjęciu opon, stare felgi zawieźliśmy do piaskowania. Po tym będą malowane. Nowe opony i dętki stoją na razie u Artura w pokoju, czekają na odrestaurowanie felg i stanowią nowoczesną dekorację- trochę taki stolik ;). Do tego ładnie pachną- bo lubię zapach gumy. Tak samo jak benzyny, której woń z uwielbieniem wciągam zawsze jak wsiadam do malucha :P. Chyba każdy musi mieć jakieś "zboczenia" .
Po tym wszystkim maluch będzie prezentował się pięknie.
W międzyczasie jak byliśmy oddawać felgi, wstąpiliśmy do Stacji Kontroli Pojazdów w Dopiewie. Zbigniew Kopras ma tam skansen pojazdów zabytkowych. Do tego posiada sporą kolekcję maluchów, których zdjęcie zamieściłam na początku posta. Przez szyby zauważyliśmy ślicznego malucha, mikrusa i kilka pięknych Borewiczów-polonezów. Nie wchodziliśmy do środka, ponieważ mam w planach odwiedzić pana Zbigniewa wiosną lub latem. Może uda mi się go namówić na jakąś krótką przejażdżkę jakimś klasykiem ;). Zachęcam bardzo do zobaczenia kolekcji. Ja na pewno kiedyś też przyjadę tam z moimi dziećmi, gdy już przyjdą na świat i będą już w odpowiednim wieku, bym mogła pochwalić się polską motoryzacją
maluch za szybą :). Pięknie wyglądał, więc musiałam mu zrobić zdjęcie
Na koniec chciałam udowodnić, że nie tylko ja i kilku pasjonatów uważają, że małe polskie fiaty mają swój urok. Chodząc po king crossie zauważyłam piękny egzemplarz, który reklamował sklep z odzieżą. Super sprawa! W końcu ktoś docenił też walory reklamowe malucha, bo jak do tej pory tylko widuje malce z kontenerem na dachu reklamujące wywóz gruzu. Chyba była to parę lat temu całkiem tania inwestycja, lepsza niż opłacanie bilbordu reklamowego. Tak mi się wydaje.
Posiadając malucha czuję się człowiekiem totalnie pozytywnie zakręconym. Przeżywam cały czas takie "maluchowe szaleństwa" i cieszę się tymi chwilami :)
